Οι αλιζάυρες πας τη γην
Κάποτε ήταν μιάλες
Τζι’ έν ήταν περιπαίξιμον
Σε γυάλλες μέσσε σάλες
Είχασιν δόγκια κοφτερά
Αγκάθκια πας τους νούρους
Τζιαι νύσχια πας τα πόθκια τους
Χοντρά όπως τους πούρους
Αμμαν εφουτουνιάζουνταν
Αννοίαν τες μασέλλες
Τζι’ εφκάλλασιν μιαν παουρκάν
Μέχρι τες Σεϋχέλλες
Ούλη η ζούγκλα σούζετουν
Με τούντα μουγκρητά τους
Κανένας εν εβρέθετουν
Να μετρηθεί μιτά τους
Μα εσχειμώνιασεν πολλά
Σχιόνια λυσσομανούσαν
Τζιαι πολικοί αέρηες
Ουλημερίς Φυσούσαν
Τούτα τα θαυμαστά χτηνά
Τούντα θερκά του τόπου
Τη σίκλαν εκλωτσήσασιν
Κορτώσαν επι τόπου
Γι’ αυτόν νάκκον ομπρίττερα
Να συλλοέστε νάκκον
Οι Stark είχασιν δίκαιον
Γι’ αυτόν φορείτε σάκκον
Κοντολέων "Αντζούγιας" Αντρέου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έν τζ'εσhει αντροπήν